Zadośćuczynienie za podobną krzywdę
Sąd Najwyższy orzekł, że przyznane (przez sądy I i II instancji) powodom kwoty, z tytułu zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 i na podstawie art. 448 w zw. z art. 23 i 24 § 1 k.c. są rażąco zaniżone. Mając na uwadze wręcz niewyobrażalny ogrom tragedii wywołanej katastrofą jaka, miała miejsce w dniu 10 kwietnia 2010 r. Państwo Polskie (jak na warunki naszego kraju) zdecydowało się naprawić krzywdy osobom najbliższym ofiar, stosunkowo wysokim zadośćuczynieniem.
Jak wynika z ustaleń, przyznawano tym osobom w drodze zawieranych ugód kwoty po 250 000 zł i sądy (I i II instancji) meriti bezpodstawnie uznały, że okoliczność ta nie ma w sprawie znaczenia.
W sprawach o zadośćuczynienie na podstawie art. 446 § 4 k.c., indywidualizacja ocen w zakresie dotyczącym rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia doznaje ograniczeń. W przypadkach, w których stopień bliskości osoby uprawnionej względem zmarłego jest taki sam, wiek uprawnionego podobny, podobna intensywność więzi między uprawnionym a zmarłym, podobna skala przeżywanego bólu i cierpień przez uprawnionego, podobny stopień negatywnego wpływu śmierci osoby najbliższej na życie uprawnionego, powinny być zasądzane podobne kwoty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej.
Uogólniając, sądy powinny w miarę możliwości dokonywać jednolitej oceny podobnych przypadków.